Helle en Janet vissen graag.

Vissen: heerlijk!. Uren onder een enorme paraplu naar een dobbertje te staren. Verstand op nul, blik op oneindig. Bedenken hoe je het meeste vangt. Welk aas? Is die nieuwe dobber echt zo goed? Toch stiekem kijken hoe het met de vissers om je heen gaat!

Zijn dat de overeenkomsten? Uitzendbureaus vissen vaak in dezelfde vijver, daarin zwemmen de werkzoekenden. Beet! Een kandidaat! Jammer, deze is al een keer aan de haak geslagen. Gooi maar weer terug! Vermoeiend, welke moeten we hebben? En waarom bijten ze niet? Aan ons haakje zit toch het lekkerste aas?

Een droom. We spreken af dat iedereen een eigen stukje oever pakt en wie welke vissoort vangt. De één haalt de palingen eruit, de ander vist op voorn en de derde vangt snoeken. Zo specialiseer je je in één soort zodat je die steeds beter leert vangen.

Maar: waar moeten wij dan gaan zitten aan die oever? Zit er niemand anders op het mooiste plekje? En wat doen we met de vangst? Wij weten precies wie van welke vis houdt en óók wat we zelf lekker vinden. Gaan we naar de Urker visboer of blijven we bij de vijver rondhangen? Iedereen vangt immers genoeg? Dilemma.

De wekker! Weg droom! Aan de slag! Bellen met kandidaten, praten met werkgevers. Business as usual. Maar die droom blijft sluimeren. Tóch die nieuwe hengel kopen? Of misschien een leefnet, want dan kunnen we het vissen aan anderen overlaten… Of?…

Later meer hierover, laat ons nog maar even broeden… euh… vissen!